به نظر میرسد نحوه کمک هنرِ طبیعت به انسان از طریق القاء «حس زیبایی» است؛ اما انسان بنابر دلایلی در حالتی خواب گونه قرار گرفته و توانایی حرکت و بیداری ندارد. چنانچه انسان از شرافت وجودی طبیعت آگاه بود به هیچ وجه رفتاری خشن و متکبرانه نسبت به محیط و موجودات اطراف نداشت؛ و مانند مردم کهن الوهیت را در طبیعت مشاهده میکرد و حتی قائل به تقدس جهان طبیعت بود. اما با این وجود طبیعت همچنان مانند مادری کهنسال از پسِ قرن ها همچنان در حال هنروری است هنری که همان پرورش موجودات از طریق صورت گری و رشد آنان است و باید دید آیا انسان خواهد توانست دستِ خداوند را از میان طبیعت ببیند و به صلح با جهان برسد.
پدیدارهای روزمره به دلیل عادات انسانی چیزی جز تکراری بی معنا نیست اما هر رخدادی در هر لحظه ای حامل پیام و رمزی برای انسان است و در اینجا سعی خواهیم کرد از راه «طریقت هنر» به مرزهای فراتر از ظواهر سفر کنیم. بنابراین از پس حوادث روزمره و از دیدگاه باطنی، مشاهده می کنیم و می خوانیم و حس خواهیم کرد آنچه را که تابحال نادیده، ناخوانده و مستور مانده بود.
پدیدارهای روزمره به دلیل عادات انسانی چیزی جز تکراری بی معنا نیست اما هر رخدادی در هر لحظه ای حامل پیام و رمزی برای انسان است و در اینجا سعی خواهیم کرد از راه «طریقت هنر» به مرزهای فراتر از ظواهر سفر کنیم. بنابراین از پس حوادث روزمره و از دیدگاه باطنی، مشاهده می کنیم و می خوانیم و حس خواهیم کرد آنچه را که تابحال نادیده، ناخوانده و مستور مانده بود.
بدون دیدگاه