شعر، تلألویی برخواسته از میان قلب و لایه های باطنی حروف است.
ابن عربی در مورد جایگاه حروف چنین بیانی دارد:
بدان که خداوند ما و شما را توفیق عطا فرماید_: حروف، امّتی از امّتها است که هم مورد مخاطبه قرار می گیرند و هم مورد تکلیف واقع می شوند، آنان رسولانی از جنس خودشان است و دارای نامهایی از حیث خودشان هستند که آنها را جز صاحبان کشف_از اهل طریقت ما_نمی دانند، عالم حروف از جهت زبان، فصیح ترین و از حیث بیان، واضح ترین عوالم است، و آنان بر اقسامی چند مانند اقسام عالمی که در عرف معروف و متداول است می باشند. (کتاب فتوحات مکیه، محی الدین ابن عربی، ترجمه محمد خواجوی)
در آینده بيشتر خواهیم گفت درباره، حروف و اتصال وجودی آن با طبیعت و انسان.
بدون دیدگاه