در فرآیند عکاسی فرد در جایگاه مشاهده کننده، پدیده ای را بصورت مکانیکی ثبت می کند. در اینجا فرد بوسیله چشم و ادراک بصری پدیده مورد نظر را مشاهده کرده است، در این حالت عکاس نقش اصلی، فعال و هوشمندانه داشته و از سوی دیگر پدیده منفعل، ایستا، بی اختیار است.
به قیاس معکوس اگر جایگاه مفاهیم پذیرفته شده را جابجا کنیم، می توان گفت، پدیدارها نقشی فعال، هوشمندانه و انتخاب گر دارند و عکاس تنها وسیله و ابزار انتقال مفاهیم است. در این حالت عکاس بصورت منفعلانه توسط پدیدارها جذب می شود و این عینیات هستند که چشم مورد نظر را انتخاب می کنند، تنها نقش عکاس ایجاد قابلیت جهت ارتقاء مرتبه وجودی خود است تا قابلیت دریافت شایستگی معرفت پدیدارها را کسب کند. بنابراین عکس محصول انتخاب پدیده است نه مشاهده کننده، آنچه در عکس دیده می شود، لحظه ای از اجازه ورود ابژه (پدیدارها) به مشاهده کننده (عکاس) است تا او را وارد بخشی از فضای معرفتی و وجودی منحصربه فرد خود کند. می توان گفت انسان تنها مانند آینه ای، مفاهیم را منعکس می کند و تنها انتخاب او، صیقل آینه است تا مورد توجه پدیده های ناب تری قرار گیرد.
در لحظه ثبت عکس، چشم عکاس و تمام حواسش در سیطره پدیده است و دوئیت از میان رفته ؛ شیء و تنها شیء خویش را می بیند و هویت انسانی تبدیل به بخشی از زیبایی پدیده می شود. می توان گفت،
“پدیده، زیبایی خودش را دید و عکاس در او محو شد.”
بدون دیدگاه