پدیدارهای طبیعی اموری بدیهی اما ناشناخته

رویش هر گیاه، جوشیدن چشمه، تغییر فصل و هر آنچه از طبیعت حسّ می­شود تمثیل ِرخدادهایی فرامادی و مربوط به “امور عالی” است؛ در متون کهن عرفانی برخی از وجوه طبیعی جایگاه مهمتری نسبت به سایر پدیدارها دارند، همچنانکه در عرفان هندویی کریشنا ظهورات خود را در “نمونه­ های عالی وجود” (اعم از اسطوره­ ها، پدیده­ های طبیعی و مفاهیم عرفانی) اینچنین معرفی می­کند: «از میان کواکب ماه هستم؛ از کوه­ها، مِرو[1]؛ از درختان، انجیر؛ از میان جانوران، شیر؛ از رودخانه­ ها، گنگ؛ از فصل­ ها، بهار؛ از میان رازها، سکوت؛ از اندازه­ ها، زمان؛ از میان دریاچه­ ها، اقیانوسم.»[2] همه اینها در امور طبیعیِ قابل مشاهده است، و بطور کلی جهان طبیعت، پدیدارها و موجوداتش هر یک به نسبت مختصات مادی و خصوصیات منحصر به ­فردی که دارند، رمز و نشانه­ای از “حقایق نفس ­الامری” و “نورانی” در کائنات هستند که مطالعه آنها گوشه­ ای از مراتب مافوق ماده را برای انسان آشکار می­کند.

[1] . Meru

[2]. Bhagavadgtā, X. 21-35.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *