کاراکتر در هنرهای نمایشی به مثابه ساختمانی روانی (مملو از اسباب و اثاثیه هایی از جنس خاطرات، ناکامی ها، آسیب ها و …) است که بازیگر را به درون خود دعوت میکند. هر طبقه دارای راهرو و اتاق های ذهنی-عاطفی بوده و به مقداری که بازیگر در نقش عمیق می شود خود را در مکان های متفاوتی از این ساختمان میبیند. به نسبت جهت گیریهای نقش، حالت های ساختمان روانی متفاوت است، برخی از این مکان ها بازیگر را از لحاظ درونی ارتقاء میبخشند و برخی او را به نقاط تاریک نفس میکشند.
به میزان درجه ذهنی-روانی و روحی هنرمند، او در برابر نقش های متفاوتی قرار خواهد گرفت و ناگزیر به قبول آن خواهد بود؛ اگرچه در ظاهر شرایط بسیاری او را در این مسیر همراهی می کنند اما علت اصلی آن را می توان همان مرتبه وجودی هنرمند دانست. بنابراین “هنرمند حقیقی” بطور مداوم در تلاش است تا وجودش را به مراتب بالاتری ارتقاء بخشد تا مهیای ورود به طبقات و حتی ساختمان های ذهنی و روحی برتری شود.
هنر حقیقی مانند رودخانه ای حرکت و صعود هنرمند را فراهم میکند و شبه هنر مانند گودالی افراد را به درون و درجات پست میکشاند.
موزیک: Forest Swords – Crow
عکس: incredible_bnw (instagram page)
بدون دیدگاه