با ملاحظه و تأمل در متون عرفانی خصوصا مکتب محی الدّین ابن عربی؛ به نظر میرسد هنر اصیل یکی از بازتاب های قدسی قلب “انسان کامل” و از تجلیات اسم “الجمیل” است. این اسم در طبقه اسماء جمالی بوده و یک معنای آن این است؛ حدی غیر قابل توصیف از مفهوم زیبایی که تمام ادراکات عقلی و قلبی انسان (از پایین ترین سطح تا عالی ترین سطوح انساني) در آن منهدم و مندک (نهایت فروپاشی) می شود. هنرمند در این حالت به مرتبه ای از آگاهی و “وجد” رسیده و تمام یافته های قبلی اش از او بریده می شود.
این حالت در فردی مانند مولوی و در هنر شعر قابل مشاهده است. هنر شعر در معنای کلی تغییر ذات داده و در سروده های او تحت تدبیر اسم “الجمال” مبدّل به کلمات زيبايي از جنس نور می شود که دیگر از او نیست بلکه از سوی قلب انسان کامل القاء شده است.
هنر و اسماء الهی
بدون دیدگاه