هنر توانش و مهارت خلق زيبايي است و هدف غايي آن، بازنمايي جهان محسوس و يا بيان احساسات نيست، بلکه در بالاترين سطح، ابزاري است براي رسيدن به رستگاري. در جهان بيني و انديشه شرقيان، هنر همچون شيء يا موضوعي عيني که بتوان مانند ديگر اعيان آن را تحليل و بررسي کرد، مدنظر قرار نمي گيرد، هنر، بنا به مناسکي که در مسير ظهور آن به جا مي آيد و نيز آثار و نتايجي که از آن حاصل مي شود، «عملي عبادي» محسوب مي شود.حضور سه رکن اصلي عبادت (Sadana)، ذکر (Mantarm) و «مراقبه» (Dhyana)، پيش از خلق اثر هنري، آن را به حقيقتي قدسي تبديل مي کند. هنرمند در اين عرصه با گذراندن مراحلي که شباهت کاملي با مراسم رهبانان در ديرها و معابد دارد، آمادگي دريافت «صور الهي» يا «دواتا» (Devata) را پيدا مي کند.بنابراين از خود چيزي خلق نمي کند يا صورت بيروني شيء را بازآفريني نمي کند، بلکه تخيل خلاق آنان، بنا به اتصال به عالم بالا، صوري را دريافت مي کند و در قالب اثر هنري به تماشا مي گذارد، اثري بازتابي که في نفسه داراي سرشتي آسماني است.
(چکیده مقاله: منشا آسمانی هنرها در تمدن سنتی هند با تکیه بر آرای آنانداکوماراسوامی، ترجمه زهرا حسین آبادی، حمید مقدرباشی نژاد)
دانلود کامل مقاله با لینک مستقیم
_________________
Video: Gaiea Sanskrit
بدون دیدگاه