آنچه انسان از جهان ادراک می کند دریافتی محدود به حواس ظاهری و ذهن است و با آنچه در حقیقت هستی رخ می دهد تفاوتی غیر قابل تصوری دارد به ژرفای بینهایت. انسان در ابعاد زمان و مکان حبس شده و شناخت «حقیقتِ وجود» راهی را بسوی خروج از این انسداد به رویش باز خواهد کرد؛ زیرا انسان جزئی از هستی است و زمانی که از خودش آزاد گردد شاید که این امر را مشاهده کند که؛ هستی همان «وجود نورانی» اوست.